نوشتن از خود نقطه شروع نوشته های من است. از خودم می‎نویسم تا بیشتر بنویسم.

روزانه سه یه چهار بار سراغ نوشتن رفتن و هر بار حداقل چهار کاغذ را پر کردن کار انقدرها راحتی نیست.

به ذهن بعضی ها خطور می‎کند که، خوب سر و کله این همه حرف برای نوشتن از کجا پیدا می‎شود.

اول از همه بگویم وقتی با نوشتن عجین شوی نوشته فکر می‎کنی. هر لحظه از زندگی چیزهایی برای نوشتن دارد. بنابراین این حجم از نوشتن نتنها عجیب نیست بلکه کم هم به نظر می‎رسد.

البته بگذریم از اینکه هر چقدر بخوانی نوشتن‎هایت بیشتر می‎شود و برای من عجیب نیست. قبل تر هم گفتم خواندن و نوشتن بال های پرواز من هستند و سعی می‎کنم تعادلشان را حفظ کنم.

اما جدای از همه اینها برای اینکه کار نوشتن هایم برایم راحت تر شود سعی می‎کنم برای نوشتن از خودم شروع کنم.

اولین چیزی که می‎توانیم درباره آن راحت صحبت کنیم خودمان هستیم. هر چند این «خود» زیادی مرموز است و ناشناخته.

من سعی می‎کنم هر روز با نوشتن از خود بیشتر درون جهان وجودم را بشناسم.

 و خب همین کار باعث شده راحت تر رفتارهایم را اصلاح کنم و یا عادت های جدید را برای خودم ایجاد کنم.

باور دارم درون هر کسی جهانی است. درست به همان پیچیدگی که جهان بیرون. با این تفاوت که اولی به ما نزدیک تر است ولی کشف دومی راحت تر.

سعی می‎کنم زیاد درون خودم قدم بزنم و این کار را با نوشتن انجام می‎دهم. نوعی محاسبه کردن خودم است. دو دو تا چهارتا کردن زندگی روی کاغذ.

با کلمه ها درون خودم قدم می‎زنم و این عادت را برای خودم سفت و سخت ایجاد کرده ام.

همین یک عادت باعث شده برای هر مشکلی اول به درون خودم رجوع کنم و چفت و بست اوضاع را از درون چک  کنم.

و البته گاهی هم میل به نوشتن را از دست می‎دهم و بعد که قدری درباره چرایی اش فکر می‎کنم متوجه می‎شوم مسئله ایی وجود دارد که دلم نمی‎خواهد حلش کنم. و برای همین نوشتن را پس می‎زنم.

نوشتن از خود هم راه را برای بیشتر نوشتن های من باز کرده و هم باعث شده دقیق تر به رفتار هایم فکر کنم و آن ها را تغییر بدهم.